wiersze I :: Bronisław Suchy

Od Zarania

Gdy wróciłem do Ciebie Dolino

biała wiosna szalała w rozkwicie

i przyrzekłem czasu mego aż do deski

co zapala się Ciszą Najświętszą

Ojciec okna w warsztacie czyni

zegar w kuchni – mój czas się

w Bramy Jasne – Wrota Malowane

Słyszę wiatru – ale cicho – myśli moje

pisanie sprawia

– jestem ten co Pisze

ani zmęczyć

– ani wypocząć nie mogę

***********************************************

**********************************

Wiosko moja

Wiosko moja rodzinna –

twoje drzewa, domy

i tysiąc tajemnic najciekawszych w świecie

twój strumień zwierząt pojny

pierwszy symbol podróży dalekich

na łąki mgłą pokryte

pamięć o Tobie kwiat najżywotniejszy

srebro dróg Twoich i złoto się mieni

w Twojej ziemi z ufnością

mogę schować wszystko

bądź mi z daleka - serdeczna i bliska

bądź mi w tysiącach marzeń do przeżycia.

1967

*********************************************

************************************88

Ptaszyna

Nie płoszmy tej sarenki

wśród słonecznej zieleni

co okiem tajemniczym

rozgląda się dokoła

i wiecznym lękiem płonie

Nie płoszmy tych jeleni

które na zandrze stoją

pośród sosen strzelistych

mają tu przystań swoją

Nie płoszmy tej ptaszyny

co śpiewem swym cyklicznym

i tańcem swym zwodniczym

z gałązki na kamyczek

z kamyczka na gałązkę

weseli oczy łani

Nie płoszmy tej ptaszyny

jej lot nam wkrótce wskaże

źródełko wody czystej

i błękit nad polaną.

****************************************

********************************

Kliknij, aby edytować treść...

Ku Jesieni

strzelają w niebo drzewa moje

a ja już chylę się ku ziemi

starkowy kostur znów w potrzebie

gdy iść mam - lubię w żniwne pole

chociaż nie ostrzą kos kosiarze

lecz ja je słyszę

- w szumach maszyn

**********************************************

**************************************

trudem przeorać zagon

zielony chwastem

połykać dzień twardej ręki

określić czas błogostanu

i zysk udzielonej podzięki

naprzeciw droga daleka

prosi do tańca

kwili jaskółka zwinna

wieloraką śpiewną ósemką

przybysz zmęczony nieznany

wita – szeroko otwiera usta

siądź bracie – odpocznij

twój trud poczeka – nie zając.

*******************************************

************************************

jesienne niebo

przechyla się na swej osi

ze słońcem dnia

i gwiazdami nocy

tylko szelest liści

słychać na wietrze

oczyma niewiary

czas pusty

niebo otwarte na przestrzał

groźny czai się kosmos *

******************************************

**********************************8

Jejsiyń u Ignaca

Snątko w tym roku łorze
Ignac na ługłorze
mówi że kónia szkoda
i dziyń taci krótci
bo to już jejsiyń przejcie

Dziyń taci krótci
ludzie chore dóma
szaruga z boru idzie
i co dziyń dali
w to pojle siy wpychoł
*

*******************************************

*************************************

jesień jak van gogh
w poranną zimną godzinę
kolorami złota
liście drzew kryje
co wyczaruje uroni
na utulenie
matki ziemi

****************************************

*****************************
jesień
*
klony już z żółkły całkowicie
na włoskach wiszą brzozy liście
pyszni się ruskim złotem wiśnia
i ciągną tęskne ptaków klucze
spóźnionych nieco
*

***************************************

******************************
*
październikowa prządka
snuje nić ariadny
wielorakim wątkiem
*
ażurem białym
pokrywając łąki
*
wiesza girlandy łez
na gałązkach
błyszczące perełki
w blasku słońca
*
zefir poranny
zbudzonym włóczęgom
gra cichuteńko
do serca

*************************************